Als je deze plaat voor het eerst hoort en niet in de kleine lettertjes aan het lezen bent, bekruipt je al meteen het gevoel dat je een jonge versie van Lucinda Williams beluistert en dan raak je, als liefhebber van bijzondere stemmen, natuurlijk geïntrigeerd. Je gaat dan lezen over de artieste en je verneemt dat deze “Hi-Line” het lanspeeldebuut is van een jongedame die vier jaar geleden een EP uitbracht, getiteld “There Will Come a Day”.

Op die EP stonden een aantal songs, opgedragen aan haar vader, die een kankerdiagnose toegeworpen kreeg, en die songs handelden ook over hem, zijn rol in het gezin en over hoe het was om op te groeien in Montana. Die papa komt indirect ook terug op deze full-CD, in die zin dat hij het was, die Amberly een akoestische Emmylou Harris-gitaar cadeau deed -omdat er te weinig plaats was voor een piano in huis-, waarop ze sindsdien al haar songs componeert.

Als begeleiders zocht ze niet meteen de kleinste namen uit: bassist Taras Prodaniuk en drummer Jim Christie kennen we als ritmesectie voor Merle Haggard en, jawel, Lucinda Williams en voor de productie werd een beroep gedaan op Todd Adelman, die in het heerlijk genoemde “Nederland” in Colorado een fijne huisstudio heeft en onder eigen naam een paar fijne platen uitbracht.

Met Amberly’s vaste gitarist Joe Mazza en diens collega Eben Grace ging de club aan de slag met het dozijn zelfgeschreven songs dat zij klaar had en die handelen over de dingen die de meesten van ons bezighouden: relaties. We nemen ze voor vanzelfsprekend, of gaan er hard in tekeer; we leren er “sorry” zeggen en we leren vooral dat onze beslissingen ook gevolgen met zich brengen.

Vlak na de opnames overleed de vader van Amberly en die gebeurtenis gaf het hele project een finale draai: de man had op zijn sterfbed weliswaar nog de eindmix van de songs kunnen horen, maar hij kreeg de uiteindelijke schijf, noch het artwork te zien.Die hoes toont een mooie foto van een wit paard, dat kennelijk staat voor een aspect van papa, dat Amberly zich herinnert en binnenin wordt de plaat ook letterlijk aan hem opgedragen.

Dit is dus een plaat van een groot klein meisje dat haar vader verliest en dat hem, als laatste eerbetoon, wil laten horen waartoe ze in staat is en in dit geval is dit niet weinig: Chalberg zingt erg mooi, ze formuleert fraai en wat het allerbelangrijkst is: ze doet dat allemaal met een zelden gehoorde naturel. Geen enkele behoefte tot hysterisch uithalen of overdreven geaffecteerd fraseren, nee, dit klinkt allemaal alsof het ter plekke bedacht wordt.

De overwegende toon en tempo van de plaat zijn zonder twijfel rustig te noemen, al mag de gitaar ook al eens rocken, zoals op “Family’s just a Word”. Doorgaans zit dit echter in het grensgebied tussen folk en alt- country in en daar is, zoals blijkt, helemaal niks mis mee: dit is gewoon een hele fijne, gemeende en doorleefde plaat van iemand die duidelijk haar songs de tijd geeft om te rijpen. Met goed gevolg, want dit is de dochterplaat, die elke papa zichzelf zou toewensen!

(Dani Heyvaert)